زیست تخریب پذیر و غیر زیست تخریب پذیر

مواد زائد زیادی وجود دارد که تجزیه پذیر و غیرقابل تجزیه هستند. بنابراین دسته بندی و دفع صحیح زباله ها بسیار مهم است. مواد زائد را می توان به دو دسته زیست تخریب پذیر و غیر زیست تخریب پذیر طبقه‌بندی کرد. با آگاهی از انواع مختلف پسماندها می توان از خطرات و تهدیدات مربوط به دفع زباله جلوگیری کرد.

زیست تخریب پذیر به چه معناست؟

یک ماده زیست تخریب پذیر را می توان به عنوان ماده ای تعریف کرد که می تواند توسط باکتری ها یا دیگر موجودات طبیعی تجزیه شود و به آلودگی محیط اضافه نکند.

بهتر است واکنش تجزیه را نیز مطالعه کنید.

زباله های زیست تخریب پذیر مواد زائدی هستند که توسط عوامل طبیعی مانند میکروب ها (مانند باکتری ها، قارچ ها و تعداد کمی دیگر)، عناصر غیر زنده مانند دما، UV، اکسیژن و غیره تجزیه می شوند و می توانند تجزیه شوند. نمونه هایی از این زباله ها مواد غذایی، زباله های آشپزخانه، و سایر مواد زائد طبیعی میکروارگانیسم ها و سایر عوامل غیرزیست با هم مواد پیچیده را به مواد آلی ساده تری تجزیه می کنند که در نهایت به حالت تعلیق در می آیند و در خاک محو می شوند. کل فرآیند طبیعی است که می تواند سریع یا آهسته باشد. بنابراین مسائل و خطرات زیست محیطی ناشی از زباله های زیست تخریب پذیر کم است.

مثال ها

اما دفن عظیم زباله ها دیر یا زود می تواند خطراتی را برای زندگی ایجاد کند. برای جلوگیری از این امر، برخی افراد کمپوست را انجام می دهند. در کمپوست سازی، پسماندهای زیست تخریب پذیر در یک گودال ریخته شده و برای مدتی پوشیده می شوند. در اثر عمل میکروب ها تجزیه شده و به عنوان کود برای کشت استفاده می شود. این امر باعث کاهش میزان زباله در محل های دفن زباله می شود.

زباله های زیست تخریب پذیر چیست؟

زباله های زیست تخریب پذیر نوعی زباله است که معمولاً از منابع گیاهی یا حیوانی منشاء می گیرد و ممکن است توسط سایر موجودات زنده تجزیه شود.

زباله های زیست تخریب پذیر معمولاً در زباله های جامد شهری مانند زباله های سبز، زباله های مواد غذایی، زباله های کاغذ و پلاستیک های زیست تخریب پذیر یافت می شوند. از دیگر پسماندهای زیست تخریب پذیر می توان به فضولات انسانی، کود، فاضلاب، پسماندهای کشتارگاهی اشاره کرد.

غیرقابل تجزیه زیستی

غیر زیست تخریب پذیر به چه معناست؟

ماده غیرقابل تجزیه را می توان به عنوان نوعی ماده تعریف کرد که توسط موجودات طبیعی تجزیه نمی شود و به عنوان منبع آلودگی عمل می کند.

برخلاف زباله های زیست تخریب پذیر، غیرقابل تجزیه زیست تخریب پذیر را نمی توان به راحتی مدیریت کرد. پسماندهای زیست تخریب ناپذیر آنهایی هستند که توسط عوامل طبیعی قابل تجزیه یا حل نیستند. آنها هزاران سال بدون هیچ گونه تخریبی بر روی زمین باقی می مانند. از این رو، تهدید ناشی از آنها نیز حیاتی تر است. یک مثال قابل توجه پلاستیک ها هستند که تقریباً در هر زمینه ای یک ماده پرکاربرد هستند.

برای اینکه این پلاستیک ها اثری طولانی مدت داشته باشند، از پلاستیک های با کیفیت بهبود یافته استفاده می شود. این کار باعث می‌شود که حتی پس از استفاده در برابر دما مقاوم‌تر و بادوام‌تر شوند. نمونه های دیگر قوطی، فلزات و مواد شیمیایی برای مقاصد کشاورزی و صنعتی هستند. آنها عوامل اصلی آلودگی هوا، آب و خاک و بیماری هایی مانند سرطان هستند.

از آنجایی که زباله های تجزیه ناپذیر سازگار با محیط زیست نیستند، باید جایگزین شوند. به عنوان بخشی از توسعه جایگزین‌ها، دانشمندان ایده‌های زیادی مانند پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر و غیره را مطرح کرده‌اند. آنها برخی از مواد زیست تخریب‌پذیر را با پلاستیک‌ها ترکیب کردند و آنها را به راحتی و به سرعت تجزیه‌پذیر کردند. اما این یک روش بسیار گران است.

زباله های غیرقابل تجزیه چیست؟

زباله‌هایی که توسط فرآیندهای بیولوژیکی تجزیه نمی‌شوند به عنوان زباله‌های غیرقابل تجزیه زیستی شناخته می‌شوند. بیشتر ضایعات معدنی غیرقابل تجزیه هستند. پسماندهای غیرقابل بازیافت که قابل بازیافت هستند به عنوان زباله های قابل بازیافت و آنهایی که قابل بازیافت نیستند به عنوان زباله های غیرقابل بازیافت شناخته می شوند.

تفاوت بین زیست تخریب پذیر و غیر زیست تخریب پذیر

اثرات مواد زائد بر محیط زیست

مقدار زباله به طور کلی در همه کشورهای سراسر جهان در حال رشد است. سالانه میلیاردها تن زباله تولید می شود. این زباله‌ها حاصل فعالیت‌ها در خانه‌ها، مشاغل و صنایع ما هستند و دفع این حجم زیاد یک معضل زیست‌محیطی بزرگ با ابعاد مختلف است. پسماندهای جامد شهری، صنعتی و کشاورزی و ذخایر زیست توده باعث آلودگی وسیع زمین و آب می شود. تولید زباله باعث از بین رفتن مواد و انرژی و افزایش هزینه های زیست محیطی جامعه برای جمع‌آوری، تصفیه و دفع آن می شود. اثرات دفن زباله و سوزاندن به دلیل پتانسیل آنها برای انتشار گازهای گلخانه ای (متان، دی اکسید کربن) و مهاجرت فرامرزی میکرو آلاینده های آلی (دیوکسین ها و فوران ها) و فلزات سنگین فرار قابل توجه است. مشکلات مربوط به زباله به قدمت نسل بشر است.

خیلی زود انسان ها متوجه شدند که زباله ها منبع بالقوه بیماری ها و عفونت ها هستند، بنابراین زباله های خود را که کاملاً بیولوژیکی بودند، دور از سکونتگاه هایشان می ریزند. اولین زباله شهری سازماندهی شده در 500 سال قبل از میلاد در خارج از آتن باستان در یونان است، جایی که مقررات لازم بود زباله ها حداقل یک مایل دورتر از محدوده شهر ریخته شوند و با خاک پوشانده شوند (ووک، 1995). تا قبل از صنعتی شدن جامعه، زباله ها عمدتاً ارگانیک بودند، بنابراین می توانند به طور طبیعی تجزیه شوند. بعدها، بیشتر به دلیل صنعتی شدن، شهرنشینی و توسعه جامعه مصرف کننده، میزان زباله بسیار سریع افزایش می یابد.

درمان ها

چه زیست تخریب پذیر باشد و چه غیر زیست تخریب پذیر، به زندگی انسان آسیب می رساند و سایر موجودات و محیط زیست آنها را از بین می برد. بنابراین، یک درمان مناسب با زباله ها باید انجام شود. این تنها بر عهده دولت نیست، بلکه مسئولیت هر فردی نیز هست. سه مرحله بازیافت، استفاده مجدد و کاهش ساده‌ترین مراحلی هستند که هر فرد می تواند برای انجام وظیفه خود دنبال کند. با این کار می تواند انرژی و سایر منابع را نیز ذخیره کند. مرحله دیگر جداسازی زیست تخریب پذیر از غیر زیست تخریب پذیر در خانه و دور ریختن آنها به طور جداگانه است.